ΓΙΑΝΝΗΣ Ν. ΚΟΛΤΣΑΚΗΣ (1929-2017): Ο κυρ-Γιάννης μας δεν είναι πια ανάμεσά μας... Όμορφος άνθρωπος, γλυκομίλητος, τρυφερός, αξιαγάπητος, και με ένα μνημονικό που σε ξάφνιαζε... Πόσο λεπτομερείς οι περιγραφές του. Πόσες πληροφορίες μου μετέφερε τα τελευταία 3 χρόνια για τα μεταλλεία στη Μύκονο που είχε δουλέψει. Πτυχιούχος μηχανικός, αρχικά προσλήφθηκε στην κατασκευή της σκάλας φόρτωσης στον Λούλο το 1956 και στη συνέχεια έγινε προϊστάμενος του συνεργείου επισκευής μηχανημάτων των υπογείων έργων. Αργότερα ανέλαβαν και την καντίνα μαζί με τη γυναίκα του. Το 1971 αναγκάστηκαν να φύγουν οικογενειακώς στην Αθήνα για τις σπουδές των 4 παιδιών τους. Τη Μύκονο και ειδικά την Άνω Μερά και τους ανθρώπους της δεν την ξέχασε ποτέ. Όταν συνταξιοδοτήθηκε, εγκαταστάθηκε ξανά στην Άνω Μερά με την Έλλη του, συμμετέχοντας μάλιστα δραστήρια στα κοινά του τόπου. Ένα απόσπασμα εδώ από το βιβλίο του «Άνω Μερά, αγάπη μου!»: "Σαν δημόσιο πρόσωπο του Τοπικού της Άνω Μεράς, έχω το δικαίωμα να προβαίνω σε εισηγήσεις για τα ζητήματα που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές των απλών ανθρώπων. Στο διάστημα της πολυετούς θητείας μου στα Μεταλλεία της Μύκομπαρ μας έπαιρνε το λεωφορείο του Βασίλη Μπουγιούρη («Χάρτιν») ή του Θοδωρή Δαχτυλίδη («του Παναγιωτακιού»), κι ερχόταν ημέρα που στο σχόλασμα της βάρδιας ήταν το προσωπικό μείον ένας. Δηλαδή υπήρχε ένα θύμα, που είχε αφήσει την τελευταία του πνοή μέσα στη γαλαρία. Για τον λόγο αυτό, έκανα εισήγηση στον Δήμαρχο Χρήστο Βερώνη και στο Τοπικό της Άνω Μεράς, ώστε στο σημείο που βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας –προστάτιδα των μεταλλωρύχων, όπου κάθε χρόνο τιμάται η μνήμη της–, να αναγερθεί ένα μνημείο-τύμβος, με εντοιχισμένη πλάκα με τα ονόματα των θυμάτων, και μετά τη Θεία Λειτουργία, να ψάλει ο παππάς ένα τρισάγιο στη μνήμη αυτών των παιδιών. Θ’ αναφέρω τα ονόματα τους, γιατί δουλέψαμε μαζί και ήταν όλοι φίλοι μου: • Καρβουνιάρης Κώστας • Πολυκανδριώτης Αλέξανδρος • Ξυδάκης Ελευθέριος • Καπελέρης Γεώργιος • Γεωργίου Ευάγγελος • Καβαλέρος Ιωάννης • Κότης Δημήτριος • Καψάλης Ιωάννης Από την ασθένεια των μεταλλωρύχων, πνευμονοκονίαση ή χαλίκωση: • Δέτσης Θεοχάρης • Δάντος Νικόλαος • Φεφέκος Γεώργιος • Κοντιζάς Σπύρος • Σαντοριναίος Απόστολος • Σιώκος Ιωάννης • Χιώτης Θεόφιλος • Κάβουρας Βασίλειος Υπάρχουν βεβαίως κι άλλα άτομα που έχουν υποστεί τραυματισμούς και ακρωτηριασμούς. Βαρύ το τίμημα της δουλειάς του μεταλλωρύχου! Ο Δήμαρχος αποδέχτηκε την εισήγηση. Γι’ αυτόν τον λόγο προσέλαβε μαρμαρογλύπτη από την Τήνο, του υπέδειξε το σημείο που θα γίνει το μνημείο και σε λίγες μέρες μας έστειλε την πλάκα με τα ονόματα των αποθανόντων μεταλλωρύχων. Η προθυμία των ανθρώπων, που έκαναν προσφορές για την ανέργεση του μνημείου αυτού, οφείλω να πω πως με συγκίνησε πολύ. Ο Λευτέρης ο Ασημομύτης, που είχε μάντρα οικοδομών, προσέφερε χαλίκι, άμμο, τσιμέντο, ασβέστη, νερό. Ο Αντώνης ο Δακτυλίδης και ο Γιώργος ο γυιος του, την πέτρα. Ο Γιάννης ο Λυκούρης, τον μαρμάρινο σταυρό και τα μαρμάρινα κολωνάκια. Το όλο έργο το επιμελήθηκε με μαστοριά ο άξιος τεχνίτης Δημήτρης Ξενάριος. Όλοι οι αναφερθέντες προσέφεραν αφιλοκερδώς και τα υλικά και την εργασία. Ευχαριστώ θερμά όλους όσους συνεισέφεραν στο θεάρεστο αυτό έργο, ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη αυτών των παλληκαριών που η κακιά η ώρα τούς έκοψε το νήμα της ζωής". Το βιβλίο του Γιάννη Κολτσάκη «Άνω Μερά, αγάπη μου!», είναι έκδοση του Συλλόγου Γυναικών Άνω Μεράς Μυκόνου «Ανωμερίτισσες», Μύκονος 2015 - Σχεδιασμός και παραγωγή του βιβλίου για λογαριασμό του Συλλόγου Γυναικών "Ανωμερίτισσες": H2 Concept - Graphic Designers / Επιμέλεια: Δήμητρα Λοΐζου-Βουλγαράκη. Απόσπασμα από βίντεο του Δημήτρη Καλφάκη (Mykonos Filmmakers) - μικρό μέρος από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο αείμνηστος Γιάννης Κολτσάκης στη Δήμητρα Λοΐζου-Βουλγαράκη στις 19 Αυγούστου του 2014.